ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ -ΑΝ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΑΡΚΕΤΗ ΩΡΑ (AKO PREDUGO GLEDAS U PONOR ,ENES HALILOVIC)

Κεφάλαιο 0,1

Μιλάει ο καθηγητης Σκολύτης.

Χαρτάκια. Αντικείμενα. Κλήση. 

Το κείμενο  πληκτρολογεί η Νέυρα Βούλγαρη.

Αν και ήταν σκεπτικός και συνεπαρμένος, δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι φαινόταν χαμένος. Του έπεφταν τα χαρτάκια από τις τσέπες  και το άγριο μούσι του είχε φτάσει μέχρι τη ζώνη. Το μαλλί του πετούσε  προς όλες τις κατευθύνσεις. Tο κουστούμι του ήταν σκορπισμένο στο σώμα του, ο μπερές ασταθής στον αέρα. Κουβαλούσε  υπερβολικά  πολλά  βιβλία και εφημερίδες, και  στις τσέπες πολλά σημαντικά πράγματα  όπως το φακό, το κουτάλι  ή ένα καρφί, ενα καθρεφτακι …όμως πάντα όταν ήθελε να γράψει κάτι δεν έβρισκε  το μολύβι. Όταν πρωτογνωρίστηκαν, η Νέηρα, Βούλγαρα, η σερβιτόρα στο μπαρ του είχε ζητήσει  τον αριθμό τηλέφωνου του. 

«Πάρε όποιο αριθμό θέλεις, απαντώ σε όλα τα τηλέφωνα» της είχε πει ο καθηγητής Σκολύτης.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Μιλάει η Νέηρα Βούλγαρη.

Μάγια.  Πόλεμος. Στρατός. Νόθο.

Πληκτρολογεί ο καθηγητής Σκολύτης.

                                      Καμιά δεν είναι σαν εκείνη,

                                                  Γαμπρέ.

                                                 Η Σαπφώ.

   Η μητέρα μου είχε διαλυμένους  αστραγάλους. Βάδιζε  στραβά μέσα στη ζωή.  Ήταν φταίξιμο της μητέρας της, δηλαδή της  γιαγιάς  μου,  η όποια ήξερε τη μαύρη μαγεία. Ήταν παντρεμένη - έλεγε ο κόσμος- αλλά είχε κάνει κακό στη νύφη την οποία εφερέ στο σπίτι ο αδελφός του άντρα της. Η γιαγιά μού είχε  βάλει  μάγια κάτω από το κατώφλι της πόρτας.  Εκείνη η όμορφη γυναίκα που την έλεγαν  Σάιμα έχασε το μυαλό της τη στιγμή που πέρασε από την πόρτα.

Όλοι στην οικογένεια είχαν υποψιαστεί τη γιαγιά μου, επειδή εκείνη η γυναίκα, η Σάιμα ήταν πιο όμορφη απο εκείνη. Ανέκριναν τη γιαγιά μου και ταυτόχρονα γιάτρευαν τη νύφη. Είχαν πάει την όμορφη Σάιμα σε πολλούς γιατρούς, σε χοτζάδες, παππάδες, σε γνωστούς και άγνωστους μάγους,  αλλά τα μάγια που είχε φτιάξει η γιαγιά μου ήταν βαριά. Ηταν αδύνατον να τα λύσουν.

  Αντιμετώπισαν τη γιαγιά, που τότε ήταν έγκυος με τη μαμά μου. Είχε μεγάλη κοιλιά.

«Έκανες μάγια στην κακόμοιρη  τη Σάιμα; » τη ρωτούσαν.

«Δεν έκανα! »

«Αν δεν έκανες  ορκίσου! »

«Δεν είχα κάνει μάγια. Αν είχα κάνει μάγια, να γεννήσω παιδί διαλυμένο! » είπε η γιαγιά μου.

 Έτσι ορκίστηκε. Πάνω στο ψέμα.

Η γιαγιά γέννησε. Γεννήθηκε και  η αλήθεια.

Η γιαγιά γέννησε τη μητέρα μου, αλλά η μητέρα  δεν μπορούσε να περπατήσει  ούτε όταν ήταν τριών χρονών. Είχε γεννηθεί με διαλυμένους αστραγάλους, λες και  ήταν ξεριζωμένοι. Γιάτρευαν τη Σάιμα, την όμορφη νύφη που είχε χάσει το μυαλό της, όπως μπορούσαν και όπως είχαν ακούσει ότι πρέπει,  αλλά μάταια. Και τη  μητέρα μου, επίσης μάταια. Η μητέρα δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της, και ενώ μιλούσε σαν μια ηλικιωμένη γυναίκα, δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Μέρα πάρα μέρα και η αλήθεια περπάτησε.

  Έγινε πλέον γνωστό το κακό της γιαγιάς μου - μίσησε την πιο όμορφη από εκείνη και έβαλε κάτι ακάθαρτα αντικείμενα κάτω από το κατώφλι,  μαζί με μαύρα λόγια, όλα για τη νύφη τη Σάιμα, η οποία μέσα στη τρέλα πήδηξε στο πηγάδι και πέθανε. 

  Το πηγάδι  έμεινε ματωμένο, και έτσι η οικογένεια είχε μείνει χωρίς νερό. Κανένας πια δεν ήθελε να πιει από το πηγάδι που είχε γεμίσει με την κατάρα. Ο παππούς μου τότε έδιωξε τη γιαγιά από το σπίτι, και εκείνη βγαίνοντας  και περνώντας το κατώφλι παραδέχτηκε τη μεγάλη της αμαρτία.

« Αποδείχτηκε πως είχες κάνει μάγια  στη νύφη μου. Είσαι μια ζηλιάρα. Ήταν πιο όμορφη από σένα. Επίσης ορκίστηκες με ψέματα και γέννησες αυτό. Πήγαινε και πάρε την κόρη σου και αυτή θα είναι η τιμωρία σου για ότι είχες κάνει« είπε ο παππούς. Την είχε διώξει όταν η μητέρα μου ήταν τεσσάρων χρονών.

  Ύστερα εκείνος πήγε στο Δημαρχείο  και άλλαξε το όνομα της κόρης του, της μητέρας μου.  Είχε ζητήσει να διαγραφεί το παλιό της όνομα και την ονομάσει  Σάιμα, ετσι ώστε η γιαγιά μου να μην μπορέσει να κρύψει τη ντροπή, τη μαύρη μαγεία και τους  ψεύτικους όρκους που έκαναν να γεννηθεί η μητέρα μου ετσι όπως γεννήθηκε.

  Και ο κόσμος τρέφεται με την δυστυχία, με βαριές κατάρες και τις αρρώστιες άλλων. 

   Η γιαγιά είχε αποδεχτεί τη ντροπή της. Ζούσε ντροπιασμένη, και όπως έπρεπε, με το κεφάλι σκυφτό. Για τιμωρία δέχτηκε να λέγεται η κόρη της Σάιμα, σαν  τη Σάιμα εκεινη  που την είχε κάνει να τρελαθεί και να πηδήξει στο πηγάδι. 

  Η μητέρα μου η Σάιμα μισούσε τη μητέρα της που δούλευε στο σταθμό λεωφορείων, μέσα στη δημόσια τουαλέτα. Η μητέρα μου περπάτησε επτά  χρονών και μια ζωή βάδιζε με δυσκολία, ενώ η γιαγιά μου περνούσε τη ζωή της μέσα στη βρώμα των ούρων, ανάμεσα στους τοίχους γραμμένους με βρισιές, περιμένοντας ψιλά και βλέποντας πως οι ταξιδιώτες και χασομέρηδες  του σταθμού τινάζουν τα ουρά τους στα ουρητήρια  και ακούγοντας τους σφιγμένους πισινούς  να ξεφορτώνουν, με ήχους ....

Μεταφραση Sanja Ristic

ΕΛΕΝΑ ΦΕΡΑΝΤΕ,ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ


Η ΕΛΕΝΑ ΦΕΡΑΝΤΕ -ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Η ΟΧΙ

Μια άποψη για το πρώτο βιβλίο της τετραλογίας -Η υπέροχη φίλη μου.

Η ΕΛΕΝΑ ΦΕΡΑΝΤΕ -ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Η ΟΧΙ

Μια άποψη για το πρώτο βιβλίο της τετραλογίας ,Η υπέροχη φίλη μου.

ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΑ ΔΙΛΛΗΜΑΤΑ

Διλήμματα στην ορθογραφία ρημάτων: -δοθεί ή -δωθεί; -δόσει ή -δώσει;

Όποιος γράφει στην ελληνική γλώσσα έρχεται συχνά αντιμέτωπος με διλημματικές καταστάσεις αναφορικά με την ορθογράφηση κάποιων λέξεων, οικογενειών λέξεων, θεμάτων, παραθημάτων και καταλήξεων. Ένας από τους βασικούς ρόλους τού παρόντος φόρουμ είναι και το να δίνονται απαντήσεις ακριβώς σε τέτοιου είδους ερωτήματα, και η εμπειρία έχει δείξει ότι τα ρήματα έχουν κάποιες καταλήξεις των οποίων η ορθογραφία ταλαιπωρεί ακόμη και πεπειραμένους χρήστες της ελληνικής — γι' αυτό και θα βρείτε στο φόρουμ αναρτήσεις που απαντούν σε ερωτήματα όπως λ.χ. «-εται ή -ετε;» και «-είστε ή -ήστε ή -ίστε ή-οίστε ή -ύστε;».

Ένα ακόμη επεισόδιο στη σειρά αυτών των ορθογραφικών διλημμάτων που σχετίζονται με τα ρήματα της ελληνικής είναι και το παρόν σημειωματάκι. Το θέμα μας σήμερα αφορά το πώς θα γράψουμε σωστά την κατάληξη -δοθí που βρίσκουμε στο απαρέμφατο αορίστου τής παθητικής φωνής κ.α.: εκδοθεί ή εκδωθεί, παραδοθεί ή παραδωθεί, ευοδοθεί ή ευοδωθεί κλπ;

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι το να διακρίνουμε ότι τα συγκεκριμένα ρήματα που μας προβληματίζουν ανήκουν σε δύο διαφορετικές οικογένειες: Από τη μια υπάρχουν τα δίνω / δίδω και τα σύνθετά τους (αναμεταδίδω, ανταποδίδω, αποδίδω, διαδίδω, εκδίδω, επανεκδίδω, επιδίδω, καταδίδω, μεταδίδω, ξαναδίνω, παραδίδω, προδίδω, προσδίδω). Από την άλλη υπάρχουν τα ρήματα σε -δώνω, τα οποία προέρχονται από ρήματα σε -δώ (-δόω) και περιλαμβάνουν ρήματα κάποια καθημερινά (π.χ. βιδώνω, καρυδώνω, κλειδώνω, λαδώνω κλπ), κάποια μάλλον λόγια (π.χ. εμπεδώνω, ευοδώνω, κατευοδώνω, κηλιδώνω κλπ) και τέλος άλλα πιο τεχνικά (π.χ. επιμολυβδώνω, οξειδώνω κλπ).

• Τα ρήματα της πρώτης ομάδας (-δίνω -> -δίνομαι, -δίδω -> -δίδομαι) ορθογραφούνται σε -δοθεί. Αυτό το όμικρον υπάρχει σε όλες τις καταλήξεις της παθητικής φωνής αυτών των ρημάτων (δηλ. -δόθηκα στην οριστική αορίστου, -δοθώ στην υποτακτική αορίστου, -δοθείτεστο β' πληθ. τής προστακτικής αορίστου, -δομένος / -δοσμένοςστη μετοχή παρακειμένου). Μοναδική εξαίρεση είναι το β' ενικ. της προστακτικής αορίστου: -δώσου.
• Τα ρήματα της δεύτερης ομάδας (-δώνω -> δώνομαι) ορθογραφούνται σε -δωθεί. Αυτό το ωμέγα υπάρχει σε όλες τις καταλήξεις της παθητικής φωνής αυτών των ρημάτων (δηλ. -δώθηκα στην οριστική αορίστου, -δωθώ στην υποτακτική αορίστου, -δώσου / -δωθείτεστην προστακτική αορίστου, -δωμένος στη μετοχή παρακειμένου).

Δίλημμα	Ορθή απάντηση	Δίλημμα	Ορθή απάντηση
δοθεί ή δωθεί;	δοθεί	δοσμένος ή δωσμένος;	δοσμένος
αποδοθεί ή αποδωθεί;	αποδοθεί	αποδόθηκε ή αποδώθηκε;	αποδόθηκε
διαδοθεί ή διαδωθεί;	διαδοθεί	διαδοθείτε ή διαδωθείτε;	διαδοθείτε
εκδοθεί ή εκδωθεί;	εκδοθεί	εκδόθηκαν ή εκδώθηκαν;	εκδόθηκαν
επιδοθεί ή επιδωθεί;	επιδοθεί	επιδομένη ή επιδωμένη;	επιδομένη
καταδοθεί ή καταδωθεί;	καταδοθεί	καταδόθηκα ή καταδώθηκα;	καταδόθηκα
μεταδοθεί ή μεταδωθεί;	μεταδοθεί	μεταδοθώ ή μεταδωθώ;	μεταδοθώ
ξαναδοθεί ή ξαναδωθεί;	ξαναδοθεί	ξαναδοθείτε ή ξαναδωθείτε;	ξαναδοθείτε
παραδοθεί ή παραδωθεί;	παραδοθεί	παραδόσου ή παραδώσου;	παραδώσου
προδοθεί ή προδωθεί;	προδοθεί	προδομένος ή προδωμένος;	προδομένος
προσδοθεί ή προσδωθεί;	προσδοθεί	προσδοθούν ή προσδωθούν;	προσδοθούν
εμπεδοθεί ή εμπεδωθεί;	εμπεδωθεί	εμπεδόθηκε ή εμπεδώθηκε;	εμπεδώθηκε
ευοδοθεί ή ευοδωθεί;	ευοδωθεί	ευοδομένος ή ευοδωμένος;	ευοδωμένος
κατευοδοθεί ή κατευοδωθεί;	κατευοδωθεί	κατευοδόθηκαν ή κατευοδώθηκαν;	κατευοδώθηκαν

Στα ίδια ρήματα έχουμε το αντίστοιχο δίλημμα και στο απαρέμφατο αορίστου τής ενεργητικής φωνής (κ.α.), για το -δósi: εκδόσει ή εκδώσει, παραδόσει ή παραδώσει, ευοδόσει ή ευοδώσει κλπ; Ενώ στο προηγούμενο δίλημμα τη σύγχυση τη δημιουργεί η ταυτόχρονη ύπαρξη άλλων ρημάτων που σωστά ορθογραφούνται σε -δοθεί και άλλων σε -δωθεί, εδώ πηγή για τη σύγχυση εκτιμώ πως είναι το γεγονός ότι όλα τα ρήματα της πρώτης ομάδας έχουν ουσιαστικά σε -δοση (δηλ. που γράφονται με όμικρον): δόση, αναμετάδοση, ανταπόδοση, απόδοση, διάδοση, έκδοση, επανέκδοση, επίδοση, κατάδοση, μετάδοση, παράδοση, (κατα)πρόδοση, πρόσδοση. Ωστόσο, εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Όλα τα προαναφερθέντα ρήματα, και των δύο ομάδων δηλαδή, ορθογραφούνται σε -δώσει. Αυτό το ωμέγα υπάρχει σε όλες τις καταλήξεις του ενεργητικού αορίστου αυτών των ρημάτων (δηλ. -δωσα στην οριστική, -δώσω στην υποτακτική, -δωσε / -δώστε στην προστακτική). Επομένως: εκδώσει(όχι *εκδόσει), εκδώσω (όχι *εκδόσω), έκδωσαν (όχι *έκδοσαν) κ.ο.κ.

Από το
 https://lexilogia.gr/forum/showthread.php?6983-Διλήμματα-στην-ορθογραφία-ρημάτων-δοθεί-ή-δωθεί-δόσει-ή-δώσει

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ ,ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ

Καημένο ανόητο ζωάκι

Προσπαθήσαμε να το κρύψουμε στο σπίτι για να μην

το δουν οι γείτονες.

Ήταν δύσκολο, καμιά φορά χρειαζόταν να λείψουμε

Κι οι δυο μαζί κι όταν επιστρέφαμε

Βρίσκαμε περιττώματα και κάτουρα

παντού.

Αρνιόταν να μάθει να πηγαίνει εκεί όπου πρέπει

Αλλά είχε τα πιο γαλανά μάτια που έχεις δει

ποτέ

Έτρωγε ό,τι τρώγαμε κι εμείς

και καμιά φορά βλέπαμε μαζί τηλεόραση.

Ένα βράδυ γυρίσαμε σπίτι και δεν το βρήκαμε

εκεί.

αίμα στο πάτωμα,

Μια γραμμή από αίμα.

Την ακολούθησα ως έξω στον κήπο

Και το βρήκα στους θάμνους,

Σακατεμένο.

Κρεμόταν μια πινακίδα απ΄τον κομμένο του

λαιμό:

«δεν θέλουμε τέτοια πράγματα στη γειτονιά μας».

Πήγα στο γκαράζ να πάρω το φτυάρι.

Είπα στη γυναίκα μου, «μην βγεις έξω».

Έπιασα το φτυάρι και

Βάλθηκα να σκάβω.

Ένιωθα

πρόσωπα να με κατασκοπεύουν πίσω

από κατεβασμένα στόρια.

Είχαν και πάλι την γειτονιά τους,

Την ωραία ήσυχη γειτονιά με το καταπράσινο γρασίδι,

Τα φοινικόδεντρα, τα κυκλικά ιδιωτικά δρομάκια, τα παιδιά,

Τις εκκλησίες, τα σούπερ μάρκετ κ.λ.π

Έσκαψα στο χώμα.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΣΑΡΗΣ -ΓΙΑ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Κρατάω τους μεγάλους έρωτες και τις μεγάλες φιλίες»

ΤΕΤΑΡΤΗ, 20 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018 00:00

Η Ευαγγελία Ανδριτσάνου συνομίλησε με τον Αλέξανδρο Ίσαρη, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Ονειρολόγιο» (εκδ. Στερέωμα), για τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, τις σπουδές του στο Γκρατς, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική, τις μεταφράσεις, την πίστη στην τέχνη και τον θεό, την απογοήτευση από τους ανθρώπους.

Της Ευαγγελίας Ανδριτσάνου

Α.Ι.: Ναι, στη Βιέννη πήγα πάρα πολλές φορές και την αγαπώ, αν και ξέρω τι άνθρωποι είναι οι Αυστριακοί. Όσο ήμουν φοιτητής υπέφερα πάρα πολύ, γιατί υπήρχε φοβερός ρατσισμός απέναντι στους Έλληνες.

Ε.Α.: Ειδικά στους Έλληνες;

Α.Ι.: Φοβερός! Υπήρχαν εστιατόρια που δεν τους δεχόντουσαν. Γενικώς οι Αυστριακοί είναι πάρα πολύ ρατσιστές. Υπήρχαν σπιτονοικοκυρές που δεν δεχόντουσαν Έλληνες. Εγώ νοίκιαζα και δωμάτια σε σπίτια γιατί δεν είχα λεφτά, λόγω του θανάτου του πατέρα μου κι έμενα μέσα σε οικογένειες. Εκεί διαπίστωσα πόσο μικροαστοί είναι, πόσο φασιστική νοοτροπία έχουν και πόσο είναι προσκολλημένοι στον Άντολφ Χίτλερ. Σ’ όλα τα σπίτια που άλλαξα στο Γκρατς, κάθε Σάββατο η σπιτονοικοκυρά μού έδινε καινούργια σεντόνια, μαξιλαροθήκες και πετσέτες και κάτω από τα σεντόνια έβλεπα πάντοτε κάτι τεράστιες φωτογραφίες του Χίτλερ. Δεν τολμούσαν να τις κρεμάσουν κάπου, αλλά ήταν κάτω από τα σεντόνια. Έχει δίκιο σε όσα λέει ο Τόμας Μπέρνχαρντ για τους Αυστριακούς. Και τώρα η πολιτική τους το δείχνει, είναι η ακροδεξιά στην εξουσία.

Ε.Α.: Δυστυχώς τώρα η ακροδεξιά –

Α.Ι.: Αρχίζει να ανέρχεται σε όλη την Ευρώπη. Είναι απίστευτο αυτό! Θαρρείς και οι άνθρωποι δεν διδάσκονται απ’ την Ιστορία. Πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που τελείωσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, όπου έγιναν τερατώδη πράγματα.
Από το bookpress.gr

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ :ΜΙΑ ΙΔΙΟΤΥΠΗ ΣΧΕΣΗ

Κρατάω τους μεγάλους έρωτες και τις μεγάλες φιλίες»

ΤΕΤΑΡΤΗ, 20 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018 00:00

Η Ευαγγελία Ανδριτσάνου συνομίλησε με τον Αλέξανδρο Ίσαρη, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Ονειρολόγιο» (εκδ. Στερέωμα), για τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, τις σπουδές του στο Γκρατς, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική, τις μεταφράσεις, την πίστη στην τέχνη και τον θεό, την απογοήτευση από τους ανθρώπους.

Της Ευαγγελίας Ανδριτσάνου

Η ζωγραφική με λυτρώνει, με εξυψώνει, με ανακουφίζει, ακόμα κι όταν ζωγραφίζω δυσάρεστα πράγματα και τερατώδη. Τα τελευταία χρόνια που ζωγραφίζω με μολύβι, αυτή η διαδικασία του μολυβιού είναι σαν meditation. Αλλά όταν γράφω, επειδή φοβάμαι πολύ τις λέξεις, νιώθω μεγάλη ανασφάλεια, γι’ αυτό με κουράζει πάρα πολύ η ενασχόληση με τις λέξεις και τον λόγο. Κι έχω αφιερώσει πολύ μεγάλο τμήμα της ζωής μου και στις μεταφράσεις και στα δικά μου βιβλία.

Ε.Α.: Τι φοβάσαι στις λέξεις;

Α.Ι.: Φοβάμαι πάρα πολύ τις λέξεις, γιατί οι λέξεις έχουν πολύ μακρινό παρελθόν. Είναι φορτωμένες με πάρα πολλά βιώματα και νοήματα, τόσο πολλά, που έχουν αποκτήσει τεράστια δύναμη. Μια λέξη μπορεί να σε κατακεραυνώσει, να σε συντρίψει. Να σου πει κάποιος κάτι και να λιώσεις, να διαλυθείς. Επίσης μια λέξη, όταν είναι θετική ή όταν είναι ένας μεγάλος έπαινος, μπορεί να σ’ ανεβάσει στα ύψη. Αλλά όταν γράφεις ή μεταφράζεις μπορεί να κάνεις κάποιο λάθος, να βάλεις τη λάθος λέξη...

Ε.Α.: Και τι γίνεται όταν κάνεις λάθος;

Α.Ι.: Με πιάνει πανικός. Ειδικά όταν μεταφράζω, γιατί νιώθω μεγάλη ευθύνη απέναντι σ’ αυτόν που μεταφράζω. Ξυπνάω μες στη νύχτα και λέω μήπως δεν έπρεπε να το πω έτσι, μήπως έπρεπε να το πω αλλιώς [γελάει λίγο]. Κι όταν κυκλοφορεί ένα βιβλίο τρέμω μήπως κάποιος ανακαλύψει ένα αδύναμο σημείο ή ένα λάθος μεταφραστικό.

Ε.Α.: Το θέμα είναι να μην προδώσεις αυτόν που αγαπάς και που τον μεταφράζεις;

Α.Ι.: Ναι. Έχω γράψει κι ένα κείμενο, «Συγγραφέας και μεταφραστής: μια ιδιότυπη σχέση». Όταν συγκατοικώ με κάποιον που είναι μεγάλος συγγραφέας, όπως ο Τόμας Μαν, νιώθω απερίγραπτη ευθύνη, διότι ο μεταφραστής –δεν το ξέρει ο κόσμος και ούτε το σκέφτεται– ξαναγράφει το βιβλίο από την αρχή, δηλαδή παίρνει τη θέση του συγγραφέα.

Ε.Α.: Ναι, έτσι είναι.

Α.Ι.: Κι από τη στιγμή που εγώ παίρνω τη θέση του Μούζιλ, πρέπει να γράψω σαν τον Μούζιλ. Γι’ αυτό και στις Αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες αναθεώρησα τη μετάφραση τέσσερις φορές μέσα σε 24 χρόνια, γιατί κάτι δεν μ’ άρεσε κάθε φορά.

Ε.Α.: Τέσσερις φορές!

Α.Ι.: Τέσσερις φορές. Και την Αγωνία του τερματοφύλακα την αναθεώρησα τελείως τώρα που ξανακυκλοφόρησε στην αγορά. Απ’ ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου, κι έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα, το πιο βασανιστικό, το πιο δύσκολο και το πιο υπεύθυνο ήταν η μετάφραση.

Από το bookpress.gr

ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ Η ΓΡΑΦΗ ;

Όσο για το βασικό ερώτημα, αν μαθαίνεται η γραφή, τι έκαναν οι παλιότεροι χωρίς βοηθήματα και σεμινάρια γραφής, η απάντηση είναι απλή. Έκαναν πηγαδάκια μεταξύ τους, έδιναν τα κείμενά τους σε κάποιον μεγαλύτερο, έστελναν επιστολές σε μεγάλους συγγραφείς. Για μας τα πράγματα απλοποιήθηκαν, και δυσκόλεψαν ταυτόχρονα. Γιατί είναι πια τόση η πληθώρα των συμβουλών και των σεμιναρίων, που σχεδόν είναι αδύνατο να διαλέξεις τι σου ταιριάζει

graptoslogos@simplesite.com

ΤΟ ΡΕΚΒΙΕΜ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

Πριν από δεκατρία χρόνια, η δεκαοκτάχρονη τότε Χάνα Ντόχερτι συνελήφθη για την άγρια δολοφονία της οικογένειάς της. Η αστυνομία θεώρησε από την πρώτη στιγμή την υπόθεση ξεκάθαρη και η Χάνα εγκλείστηκε έκτοτε σε ένα ψυχιατρείο υψίστης ασφαλείας(Nicci French,Το Ρέκβιεμ  του Σαββατου)

graptoslogos@simplesite.com

ΒΡΕΣ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΓΕΛΑΣ

• 
  
• 
  

Ας θυμηθούμε 15 από τις γνωστότερες φράσεις-αποφθέγματα του Γιάννη Ρίτσου: 

Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις -εκεί που πάει να σκύψει με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο, να τη, πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου Να είμαστε έτοιμοι. Κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα Κάποτε θ' ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα Δε χρειάζεται να θυμηθείς. Tο ξέρουμε Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως Μου χρειάζεται πριν απ' το θάνατό μου μια ύστατη γνώση, η γνώση τού θανάτου μου, για να μπορέσω να πεθάνω Κάποτε, από μια σύμπτωση, βρίσκουν οι λέξεις το άλλο νόημά τους Μάθε ν' αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα. Μονάχος στην δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις. Αυτά που τα 'χες και δεν τα 'δωσες κλάφ’ τα Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου Για να φτάσεις να πεις την αλήθεια, θα πρέπει -λέει- να μην περιμένεις πια τίποτα Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.

Απο το site iefimerida.gr

graptoslogos@simplesite.com